कविता

-नवराज बुढा "नवीन उदासी"

किन छुटिन्छन
सम्बन्ध र साइनोहरु,
एउटै कोखबाट जन्मिएर,
किन पराई नै बन्न पुग्छन।

सङ्गै हुर्किएर
सङ्गै हाँस्दै, खेल्दै गरेको
पालापनको नाता छुट्दा,
मन नमान्दो रहेछ।
जति सम्हालीन खोजे पनि
भक्कानो छुट्दोरहेछ।
रमाइलो बिगतको त्यो साथ एउटै
थियो। कतै लडेर चोट लाग्दा
आँसु पुछिदिएको दाइको हात
एउटै थियो। आज एउटै
घर दुई घर भयो किन ?
आखिर ! अघि पछि
सङ्ग सङ्गै हुर्किएको
आमाको न्यानो ममताको
प्यारो काख पनि एउटै थियो।

तर किन खै !
बालपनको हाम्रो गहिरो
मिलन आज यथाबत हुनै
सकेन। दोष खै कस्को
थियो ? समय या
परिस्थितिको मैले
अझै केही बुझ्न
सकिरहेको छैन।

विवाद केही थिएन।
झुट केही थिएन।
त्यसले म केही बोलिन।
म केबल मौन बसिरहे।
दाइको मुखबाट अपच
शब्द सनसनी प्रहार
भैरह्यो मै माथी। तर
पनि म मौन बसिरहे,
केही बोलिन। केही बोल्नै मन
लागेन। म मौन भै अनेकन
आरोप प्रत्यारोप सहेर
  मौन बसिरहे। किनकी मेरो
दाइमाथी सत्कार थियो।
सधै आदर थियो।
त्यसैको परिणाम मैले
चुपचाप सहिरहे।

दाइको कोमल त्यो मन
कसरी ढुङा जस्तो भयो।
कोमल फुलको थुङ्गा
जस्तो त्यो मन काडा जस्तो
पत्थर कहिले भयो। 
आखिर ! आमाको ममता
र काख, स साना
भाइबहिनिहरुको माया
र दाइभाइको साथ किन अजर
हुन सकिन।
सधै म यहि सोचेर
टोलाईरहन्छु।
सधै यहि अपमान
सम्झिरहन्छु।

२०७३ श्रावण १४