नवीन उदासी

देउराली बनपाखा सबै शुन्य छ

बनका न्याउली रोइरहेका छन्,

तिर्खाएर प्यासी बनेर|

फर्किएन परदेश पसेर

गाउँलाई सम्झिएर आज दासी बनेर|

उनको मन पनि आत्तिँदो हो

एकोहोरो कति सम्झिँदो हो|

तर, परदेश पसेको साँइलाले

एक पटक पनि गाउँलाई

सम्झिएन, उनको त्यो

नाउँलाई सम्झिएन|

हो अचेल किन साँईला दाई

किन निष्ठुरी बनेको छ ?

समाज देखि, आफन्त देखि, साथि

भाई देखि उ आज निष्ठुरी नै बनेको,

सहरको रमझममा भुलेर

कसैको मनभित्र फुलेर..|

अझै पनि आशा मारेकी छैनन् रे

उनको मुटुको टुक्राले

आउँछ भन्दै दोबाटोमा

टोलाएर बस्न आज सम्म|

साँईलालाई संझेर

अझै सम्म पाइला अन्तै

सारेकी छैनन् रे..|

बसेर पर्खाइका बाटाहरुमा....!!