कविता
संगै हिंडेका त्यी बाटोहरु
आज पनि उस्तै छन् होला,
देउराली त्यी भन्ज्याङको
लाकुरी पनि उस्तै छ होला|
मेलापात जाँदा
साथीभाईहरु संग रमाउँदै
लडिबुडी खेल्दै हिंडेका त्यी भिर
पाखाका गोरेटोहरु आज पनि उस्तै
छन् होला|
आज फर्केर आउंदैछु
त्यहि माटो भएर, त्यहि बाटो भएर|
सायद. त्यो बेला तिमि
कतै देखा पर्ने छौं, र
फर्किएर हेर्ने छौ..
एक छिन गम्भीरभै हेर्ने छौ|
तर तिमीले मलाई
चिन्न सक्ने छैनौ|
किनकी त्यी बाटोहरु फेरीए...
त्यी माटोहरु फेरिए..
तिमीले र मैले टेक्ने एउटा
धर्ती भए पनि|
जुन बेला तिमि बाट घृणित भए
म एक्लो उदासी भएको थिएँ|
तर आज मैले तिम्रो अघि केहि
गरेर देखाउनु छ|
त्यो बेला तिमि पश्चात्तापमा
जल्नु शिबाए बिकल्प अरु केहि पनि
हुने छैन| अब हामि एक हुन् सक्दैनौ
किनकी तिमि अर्कैको भैसके हुन्छौं... |